خوشا سَری که شود خاکِ پای حضرتِ هادی            خوشا دلی که پَرد در هوای حضرتِ هادی

به چشمِ بسته خـدا را به روی باز ببـیند            به دیده هر که نَهد خاکِ پای حضرتِ هادی

زِ قبر و برزخ و فردای محشرش نَبُوَد غم            کسی که زادِ رَهش شد وِلای حضرتِ هادی

به سیم و زَر نَکُند اِعتنا کسی که به عالَم            طَلب کُـند نـظرِ کیـمـیای حضرتِ هادی

به سعی بنده نیاید به دست، قُربِ خداوند            مگر که درک کُند دل، صَفای حضرتِ هادی

کسی که جانِ جهان بود، داد جانْ به غریبی            هِزار جانِ مُقـدّس فـدای حضرتِ هادی